پر سال يعني 2011 ۾ سنڌ مان 1400 ماڻهون جو جٿو هندستان آيو
جن مان 140 جو جٿو هندستان جي راجڌاني دهلي جو رک ڪيو. سندن جي چاه هئي ته هو
هندستان ۾ وسن ۽ سنڌ موٽي وڃڻ لاءِ اصل ئي تيار ڪين هئا. جيئن ته 2011 تائين جٿي
جا ويزا ڪون وڌايا ويندا هئا سو ڳاله ڪورٽ تائين پهتي ، جتي ڪورٽ جي دٻاءُ سبب حڪومت نيٺ جٿي جا ويزا
وڌائڻ لاءِ هڪ نوٽيويڪيشن جاري ڪيو. پيس آهي سندن بابت ڪي احوال جيڪو هندي اخبار ۾
شايع ٿيل هئا ان وقط جڏهن هو ڪيپن ۾ رهي پنهنجي لڙائي پئي لڙي.
رپورٽ :.هندي رسالو ”ويب دنيا“
سنڌ مان لڏي آيل هندن جا سورءَ
”اسان کي جبرن اسلام قبول ڪرايو ويندو آهي“
پاڪستان ۾ هندن تي ٿيندڙ سانديه کتري کي مهسوس ڪندي
ويجھڙائي ۾ (نومبر ع2011) 140 ماڻهون جو هڪ جٿو هت ئي رهڻ ٿو چاهي ۽ هندستان جي راجڌاني
دهلي ئي پنهنجو آشئانو ٿا بڻائڻ چاهن.
پاڪستان جي سنڌ صوبي مان هي جٿو ڌارمڪ ويزا جي معرفت
هندستان گھمڻ آيو هو. سندن ويزا جي وقط نبري وڃڻ جي باوجود هو پنهنجي ملڪ پاڪستان
نٿا موٽڻ چاهن. سندن مڃڻ آهي ته هينئر هنن جو مسطقبل سنڌ ۾ کتري ۾ آهي.
ان جٿي ۾ 27 هندو آڪهين آهن ۽ ان جٿي جي ويزا جي وقت نبري
ٻه مهنا گُجري چڪا آهن. سندن اباڻو گھر سنڌ جي حيدرآباد شهر جي ڀرسان متياري نالي
ضعلي جي ڪنهن ڳوٺ ۾ ٻُڌايو پيو وڃي. سندن چوڻ آهن ته هو هندستان ۾ پاڻ کي مهفوظ
پيا محسوس ڪن.
هي جٿو اتر دهلي جي “مجنو ڪا ٽيلا” الائيڪي ۾ سندن سنسٿا پارا جوڙايل هڪ ڪيمپ ۾ رهن
ٿا. ان جٿي ۾ پوڙها، ٻار توڙي جوانن جي هندستان حڪومت لاءِ هڪ ئي اپيل دهرائندا رهيا ته سندن ويزا وڌائي وڃي ۽ سندن رهڻ جو بدوبست ڪيو
وڃي.
سالن کان انتظار بعد نيٺ ان جٿي ۾ آيل هندن کي ويزا ملي
جنهن سبب هو هندستان پهتا هئا.
هڪ اين جي او ساڻ ڳنڊيل شري گنگارام جو چوڻ هون ته هو به
پرڌان منتري ۽ ڪانگريس جي سدر سونيا گانڌي کان به خط لکو آهي پر اڃا تائين ڪو به جواب ڪين مليو آهي.
پنهنجي ڪيمپ ۾ مٽن مائيٽن سان گهريل ۽ تئي تي فُلڪا سيڪيندي
20 ورهين جي گنگا پاڪنستان ۾ پنهنجي ڪهاڻي پئي ٻُڌائندي سندس سڪون ڏسڻ جيڙهو هو .
کيس ان ڳاله جي ته دلجاءِ هئي ته گھٽ ۾ گھٽ سندس اولاد ته هڪ سڪون جي حياتي
ڳاريندا.
پنهنجي آڪهين لاءِ ماني پرسيندي هون چيو ته پاڪستان ۾ ڪا به
ڌارمڪ آزادي ناهي. اسان کي ته تعليم حاصل
ڪرڻ جي به آزادي ناهي. اسان کي ته حميشاه ئي نشاڻو بڻايو ويندو آهي. اسين هندستان
جي ويزا ملڻ جا پيا ڏنهن ڳڻئون ته ڄاڻ ويزا ملي ۽ اسين هتئون نڪري سگھئون. اسين بس
هينئر هتي وسڻ پئي چاهيو.
ڊيرا بابا ڌنيداس پارا سڀن 27 آڪهين لاءِ رهڻ جو بندوبست
ڪيو ويو هو. ان ڪيمپ جا ڪي جوان ته الاڪي
جي ڪن دوڪانن ۾ نوڪريون ڪرڻ به شروع ڪري ڇڏيوآهي .
پنهنجي حياتي ۾ ٿوڙي ئي ڏنهن لاءِ لعليم حاصل ڪيل يمونا جو
جوڻ هو ته سندن پنهنجي گھر، ذمين ،الاڪا ۽ باڪي سڀ شئيون رڳو ان لاءِ قربان ڪيو جي
هندستاني سندن مدد ڪندا. چندرما (40) يمونا جو پاڪسٿان مان لڏڻ جي ڪهاڻي ڪجه هن
ريت پوري ڪئي...
اسان جي ٻارن کي اسڪول ۾ ڌار ويهارو ويندو آهي. اتي اسانجي
ٻارن کي پاڻي پيئڻ لاءِ ڪين ملي. اسين ڊپ
سان نٿا رهي سگھئون. اهو ئي سبب آهي جي اسين ڌارمڪ جٿي جا ويزا هٿ ڪري هندستان آيا
آهيون. سندس وڌيڪ چوڻ هو ته سندن سماج پنهنجو خرچ پاڻ ٿو ڪڏي سگھي. اسان بس ويزا
جو مسئلو آهي ۽ اسان کي رهڻ جي جاءِ کپي جيئن اسان جا ٻار وري تعليم شروع ڪري
سگھن.
انهن مان هڪڙي 13 سالن جي چوڪري آرتي سان به منهنجي ڳاله ٻوله
ٿي جنهن جي ڳاله ٻُڌي ڪو به جزباتي ٿي پوي. هن چيو ته هوءَ ڪڏهن به اسڪول ڪين وئي
پر پنهنجي ڏاڏي ڏاڏيِ وٽان ئي هندو منتر سکا هئا. جڏهن نه کيس رنڌڻي مان موڪل مليس
ته پنهنجي جمار جي سنگت سان اهي ساڳيا منتر سکاري گد گد ٿئي. پنهنجي ڀاڻس جي ويٺي
آرتي چيو ته کيس اهي منتر بيهت وڻن ۽ ٻين
کي به سيکارڻ ۾ چاه رکندي آهي
آرتي جي ڀاڻس پنهنجو نالو ته ڪين ڏسيو پر هن پُڇيو ته ضرور
ته اسين هندو هئڻ جي ناتي هندستان ۾ ڇون نٿا رهي سگھئون.؟ سندس چوڻ هو ته جڏهن
بنگلاديشي، نيپالي ۽ تببتي ڀارت ۾ رهي ٿا سگھن ته پوءِ اسين ڇون نه ؟ حڪومت کي
اسان لاءِ به ڪجه ڪرڻو کپي.
هن چيو ته اسين اتي (سنڌ توڙي پاڪستان) ۾ ڪيئن ٿا رهي
سگھئون جڏهن اسان کي جبرن اسلام قبول ڪرائڻ جي مَنَشا رکي ٿو. سنڌ جي هڪ ڳوٽ ۾ ميڪينڪ
جو ڪم ڪنڌڙ ساگر پنهنجي پاڙيسي جي ڳاله بِدر ۾ چيو ته اسان وٽ ته جٿي جو ئي هڪڙو
وصيلو آهي سنڌ مان نڪرڻ جو.
هن چيو ته اسان جي گھر ۾ اسان سان هاٿاپائي ڪئي ويند هئي.
اسان کي فوريو ويندو هو.حالتونه ڪڏهن سڌرنديون ۽ نه ئي اسين ايڙهي ڪا اميد به ڪيون
ٿا. هينئر ته اسين رڳو سانتي ۽ عمن سان پنهنجي حياتيون ڳارڻ ٿا چاهيون.ڪريڪيٽ جي راند
کيڏيندڙ 12 ورهيون جي امر جو چوڻ هو ته هو وري موٽي نٿا وڃڻ چاهن. اسان کي سنڌ موٽي
وڃڻ کان ڊپ آهي. آئون هت ئي رهڻ پيو چاهيان.
هن آرٽيڪل جي لنڪ :
