جنجيرن ۾ فاتل سنڌ جو هندو
هاري
جوڌپور، راجستان
سنڌ جي سانگھڙ ضيلي جي
جھول شهر ۾ ويهين ورهين کان هڪ وڏيري جي
ڳاڊي هلائيندڙ مهيندرمل جڏهن پگھار گھري ته کيس جنجيرن سان جڪري ٻه ڏنهن تائين
سانديه ڪُٽيو ويو.
مِروُن کي بنڌجڻ
واريون لوهي جي جنجريس سندس ڳچيءَ ۾ سوگھي ڪري انهن جنجير سان هن جا هٿ به بنڌيا
ويا هئا. ان بعد ٽن چئين ماڻهو کيس ايترو ڪُٽيو جي هوُ نيٺ کجي ويو. ان بعد کاينس شهرجي هد کان ٻاهر فِٽو ڪيو ويو . مهيندر جي
گھروارا جھول ٿاڻي ۾ ايف آئي آر ته درج ڪرڻ جي همٿ ميڙي پر پُليس ڪنهن کي به گريفتار
ڪين ڪيو اڀتو سندن
کي ظلم سهڻو پيو.
دهشت ۾ آيل سندس آڪهين
ٿار ايڪپيس سان هندستان ۾ پناه ورتي. هينئر هو سنڌ نٿا
موٽڻ چاهن. ان آڪهين جا 15
ڀاتي اڃا به سنڌ ۾ ڦاتل آهن. هو ويزا جي پيا واٽ ڏسن. اها واردات جو ذڪر ڪجه ڏنهن
اڳ هندستان پهتل ريلورام ڪيو. جوڌپور ۾ جڏهن ريلورام اها ڳاله دينڪ ڀاڪشڪ جي صفهائي
سان ڪئي ته سڀ وائيڙا ٿي پيا.
ريلورام اها تسوير
پنهنجي مئل ڀيڻيوي جي پنهنجي موٻائيل فون جي مدد سان ورتي. هو ان تسوير کي ڏسندي چيو
ته هي سڀ سنڌ ۾ هندن تي ٿينبدڙ روج جا ظلم آهن. ان آڪهين جام ظلم سٺا آهن. هڪ ڀيڻ
وڌوا ٿي چڪي آهي، ڇه ڀاڻيجون ۽ ٻه ڀاڻيجا بيسهارا ٿي چڪا آهن. ان واڪعي کان يڪدم
بعد پوري آڪين هندستان پائي لڏڻ چاهيو پر چار مهينن لاءِ ڪنهن کي به ويزا ڪين
مليو. نيٺ اٺ ڀاتين کي ڌارمڪ ويزا مليو جنهن سان هو هندستان لڏي آيا. سندن چوڻ هو
ته هو سنڌ ڪين موٽيندا ۽ جيڪر رهيل آهن سي به لڏڻ لاءِ ماندا آهن.
پناهگرين کي درجو ڏي
ڀارت ...هندو سنگھ سوڍا
پاڪستان وسٿاپت سنگھ
جو سدر هندو سنگھ سپوڍا جيو ته پاڪستان واري پنجاب مان هينئر هندو کجي چڪا آهن.
پاڪستان جي هندن جا 95 سيڪڙو هينئر سنڌ ۾ ٿا رهن ۽ انهن جا به هينئر حآل تمام خراب
آهن. اسين جدا جدا سياسي پارتيون جي اي پي اي سان گڏجي هندستان جي قومي اسلمبلي
۾سنڌ جي هندن جي حمايت ۾ آواز بلند ڪرڻ جي ڪوشش پيا ڪيون. اسين هڪ دستاويز
(ميمورينڊم) پڻ تيار ڪيون پيا جيئن هندستان ۾ لڏي آيلن کي ناگريڪتا ٿوڙي ٻيو
سهولتيون ڏيئاري سگھئون.
پيٺ پالڻ جي لاءِ پيا
سهون ظلم
سانگھ ضلعي جو پيرومل
ڪسبي جو رهندڙ موهن لعل 19 اگست جو ئي ٿار
مان هندستان آيو هو. موهن ٻڌايو هو اڊائي سو ايڪڙ زمين ليج تي ورتي هئي.
کيتي سان پنهنجي آڪين جو پيٽ پئي پاليو پر کيتي نسبت پاڻي ڪين ملي. هڪ اڌ ڀيڙي سرڪاري افسر کي پيسا ڏئي پاڻي کولايو پر وڏيري
پاڻي فٻائي ويو. ٽينڪر کي اچڻ ڇو ٿو ڏي. وري هن ڪُٽيو ، ٽريڪٽر برباد ڪيا ۽ فسل کي
به ناس ڪئاين. ڏکي تي موهن لعل هندستان لڏي آيو.
سرهد کلي ته رستن جي
واٽ لڏپڻ
هندستان لڏي آيل
سُمرارام، لُڻا رام ۽ موهن رام جي مٽ مائيٽن جو چوڻ هو ته ڀاڙمير جيسلمير جي ٻئي
پاسي وسيل هندن جي حالت ڏکائندڙ آهي. جيڪر حڪومت هڪ ڪلاڪ کن لاءِ به بارڊر کوليا
ته هجارن جي تعداد ۾ هندو لڏي هندستان پاري پاسي ۾ هليا ايندا. پر اسين ممڪن نٿو
لڳي. پاڪستان هندن جي لڏڻ کان روڪڻ شروع ڪري ڇڏيو آهي. ان جو سبب هڪ ئي آهي جي
وڏيرن جي کيتن ۾ ڀيل، ميگھوار، باگي، ڪولي وغهيراه ئي ڪم پيا ڪن. لُڻا رام جي آڪين
جا 30 ڀاتين ويزا لاءِ درکاست ڏني هئي پر سندن ٻن پٽن کي ويزا ڪون مليو. هنن اهو
چيو ته ٿر پرڪار مان ڪجه ڏنهن ۾ 40 هندو جين ويزا تهت ۽ باڪي 19 جڻا ڌارمڪ ويزا
سان ڻب جٿن ۾ هندستان آيا، انهن مان ڪو به موٽي سنڌ وڃڻ لاءِ تيار ناهي.
جنجيرن سان جڪڙيل
پنهنجي ڀيڻيوي جو ڦوٽو ڏيکاريندي رينومل چيو ته خوکراپار پُڄيندي هندن جي سکت
تلاشي ورتي ويندي آهي جيئن اسين ظلمن جي ڪا به تسوير پاڻ ساڻ نه کڻي اچي سگھئون.
سندس چوڻ هو ته ڀيڻيوي جي اها تسوير هو آفسر کان ڪنهن ريت لڪائڻ ۾ ڪامياب ٿي ويو.
هي احوال هندستان جي
جوڌپور مان شايع ٿيندڙ دينڪ ڀاشڪر ۾ هندي ٻولي ۾ شايع ٿي هئي
هن آرٽيڪل جي مول لنڪ
No comments:
Post a Comment